Al vanaf het eerste moment dat mensen omhoog naar de sterren kijken, vragen ze zich af hoe het zou zijn om zich door het eeuwige zwart te bewegen. Bethesda, bekend van haar enorme open werelden, ervoer precies hetzelfde en het team droomt er al jaren van om hun blik te verleggen naar het oneindige. Met Starfield doet de studio een flinke gooi de goede richting in, hoewel de bekende kritieken op Bethesda titels helaas nog altijd voor Starfield opgaan.
Gezien de focus op ontdekken en verkenning is het niet raar dat Starfield er even over doet om op gang te komen. De eerste uren in deze nieuwe Bethesda RPG zijn ronduit onwennig, vooral doordat de game – ondanks de vele bekend aandoende onderdelen – echt anders is opgebouwd dan de andere RPG’s van deze studio. Weg is de enorme open wereld waar je vrij erop uit kan trekken. Geen enorme vergezichten, maar in plaats daarvan een heleboel kleinere maps, die je wel dit uitzicht bieden, maar ook meer beperkingen hebben dan je gewend bent. Toch bevat Starfield over het geheel gezien zo belachelijk veel content, dat alle kritiek die ik erop kan uiten, een beetje voelt als klein bier.
Klassieke opening
Je wordt snel de hoofdquest en wereld in getrokken en eigenlijk doet alles meteen bekend aan. De eerste quests leggen je de basics uit en de character creator heeft alle opties die je verwacht. Ook de skills doen eigenlijk weinig nieuws. Er zijn aparte skills voor stealth en security om sloten open te breken en een paar nieuwe skills rondom het vliegen met ruimteschepen (onderschat deze niet), maar verder zullen de meeste geen echte verrassing zijn.
Wat wel meteen opvalt is dat Starfield lekker speelt. De gunplay is sneller dan je gewend bent en er ligt duidelijk meer focus op actie, zeker in de ruimte. Naast wapens en hulpmiddelen heb je een scanner om omgevingen mee te onderzoeken. Je kunt flora, fauna en mineralen om te minen scannen en deze data vervolgens weer verkopen wanneer je alles op een planeet hebt gescand en elke miningspot hebt uitgeput. Dit nodigt echt uit tot het verkennen van de omgeving, een aansporing die je op de legere planeten goed kunt gebruiken.
Op pad met Constellation
De eerbied die Bethesda heeft voor de vroege ontdekkingsreizigers en allen die nog zullen volgen, druipt van de hele game af. De robot sidekick heet bijvoorbeeld Vasco (ongetwijfeld vernoemd naar Vasco de Gama) en zo kom je talloze verwijzingen naar allerlei ontdekkingsreizigers en bestaande ruimtevaartorganisaties als NASA en andere pioniers tegen. De main quest draait vooral om de Constellation organisatie, een groepje los-vaste ontdekkingsreizigers, die ook jouw reisgezellen vormen tijdens de game. Uiteraard elk met een aantal eigen quests om hun personage uit te diepen, zoals je zou verwachten. Het is een beetje lastig dat Starfield net na een andere grote RPG uitkomt die dit aspect nogal veel beter doet, waardoor de gesprekken en de keuzevrijheid hierin plots beperkter aandoen dan eigenlijk eerlijk is naar de ontwikkelaars toe.
Tijdens de opening van het spel breng je best veel tijd in menu’s door en spring je van locatie naar locatie met fast-travel, wat deels nodig is om de systemen uit te leggen, maar niet heel erg aanvoelt als een echte open wereld. Het Constellation hoofdkwartier ligt in de eerste grote stad die je tegenkomt en daar begint Starfield eindelijk een beetje aan te voelen als de Bethesda RPG die je verwacht had toen je het spel startte. New Atlantis doet enorm aan en ondanks dat je door je questmarkers constant naar het laadscherm in de tram wordt geleid, zit de hele stad op dezelfde kaart. Waarom stip ik dit aan?
Beperkte vrijheid
Dat komt omdat er nogal wat te doen is rondom hoe groot de planeten en manen van Starfield zijn. En met de onhandige uitspraken op Twitter van Pete Hines wordt dat niet direct beter. Wat kun je dus echt verwachten? Elke locatie in Starfield bevindt zich op een kaart van een paar vierkante kilometer. Je bereikt de rand van elk gebied na een minuut of tien volop sprinten, waarna je een pop-up gepresenteerd krijgt. Je kan terug naar de kaart om op een ander gebied op de planeet te landen (je kan overal landen waar geen water is), of terug naar je schip worden geteleporteerd.
De kaarten zijn niet op elkaar aangesloten, als je bijvoorbeeld naast New Atlantis landt, zie je de stad niet in de verte liggen. Elke kaart, behalve de vaste landingslocaties, wordt random door het spel gegenereerd en is wat dat betreft uniek. Afhankelijk van de planeet waarop je rondloopt, kunnen er planten, dieren, grotten, (verlaten) bases, mineralen om te minen en nog veel meer worden gevonden. Elke locatie heeft een stuk of drie punten waar je naartoe kunt lopen die je vooraf al kunt zien, en als je verder verkent, kom je er ongetwijfeld nog een paar tegen. Tel hierbij het aantal planeten en manen op waar je kunt landen en de conclusie kan alleen maar zijn dat Starfield enorm veel content bevat, hoewel meer uitgespreid en anders georganiseerd dan eerdere Bethesda-titels.
Oppervlakte vs inhoud
Veelal navigeer je met behulp van je starmap door het universum en je kunt gemakkelijk naar je volgende bestemming door in je quest log met een druk op de knop een route te plannen. Nadeel hiervan is dat je best vaak bezig bent met van punt naar punt reizen via fast travel en het universum hierdoor niet aanvoelt als de grote werelden die we van Bethesda gewend zijn. Veel planeten zijn behoorlijk leeg en verlaten, wat natuurlijk niet raar is, maar het is een opvallend contrast met hun eerdere games.
De ‘surface’ map van het planeetoppervlak is verder echt waardeloos. Hier kun je letterlijk niets aan afleiden en deze is alleen goed om een fast-travel punt aan te klikken waar je al bent geweest. Geen idee waar de winkels liggen in een stad of hoe je ergens moet komen, waardoor je nogal eens aan het zoeken bent naar een plek om jouw gestolen spullen te verkopen, of überhaupt een vendor te vinden die nog geld over heeft nadat je al jouw spul hebt verkocht.
De opbouw van de wereld is niet het enige unieke aan Starfield, je kunt zowaar rondvliegen tussen de planeten. Ook hier zit je op een soort van afgesloten map, hoewel dezeb behoorlijk groot is, je moet tenslotte een beetje rond kunnen vliegen. Verwacht niet dat je om een planeet heen kunt vliegen, die blijft gewoon netjes op dezelfde afstand, hoe lang je er ook naartoe vliegt. Het is handig om elke planeet even vanuit orbit te scannen zodat je weet wat je op de vaste grond aantreft.
Ook vliegen binnen de atmosfeer zit er niet in. Het vliegen werkt best prima, hoewel er voor mijn gevoel meer mee had gekund. Je kan tijdens het vliegen de verschillende onderdelen van je schip van meer of minder stroom voorzien, om zo een goede balans te vinden voor ruimtegevechten, ontmoetingen met spookschepen, verlaten en minder verlaten ruimtestations, scheepswerven en nog een paar verrassingen die ik hier niet zal verklappen.
Bekende problemen
Een echte ruimtesim als Elite Dangerous of No Mans Sky hoef je niet te verwachten in ieder geval. Starfield is op en top een Bethesda RPG, met alle positieve en negatieve kanten die hieraan vastzitten. De personages zijn nog houterig als altijd, voor veel uitgebreidere binnengebieden moet je door een laadscherm heen en alle open world bugs en kleine problemen kom je gegarandeerd tegen. Niets dat de game onspeelbaar maakt overigens, voor Bethesda begrippen is Starfield een behoorlijk goed uitgewerkte titel. Toch voelt het een beetje alsof bepaalde onderdelen net wat verder uitgewerkt hadden mogen worden.
Eén daarvan is hoeveel je met je mee kunt dragen, een standaard probleem in elke Bethesda RPG. Je kunt nog altijd niet elk object oppakken, maar er valt meer dan genoeg te jatten en vinden in de wereld, waardoor de zakken van je personage binnen de kortste keren uitpuilen. Dan kan je niet meer fast-travelen en loopt je zuurstofmeter (die hier meer dient als stamina meter) leeg bij elke stap die je zet. Je kunt gelukkig een deel van wat je vindt bij één van de metgezellen die je tijdens het spelen tegenkomt kwijt, maar ook die zitten snel vol. Dan is er nog je schip, maar tenzij je heel snel weet te upgraden naar een schip met een fors bagageruim (toch al snel 250.000 credits), is ook je standaardschip behoorlijk snel vol.
Prachtige werelden, beperkte inspiratie
De oplossing is natuurlijk craften en verkopen. Al die materialen kun je omzetten naar upgrades voor je ruimtepak, je wapens en het craften van allerlei medische hulpmiddelen. De statussen die je op kunt lopen zijn niet mals, en als je te lang zonder genoeg bescherming over een planeet met zure regen wandelt, reken dan maar dat je een item nodig hebt om de in je huid gebrande gaten weer te dichten. Wat later in het spel kun je zelfs je eigen schepen ontwerpen en je eigen outposts bouwen op verlaten planeten. Dit gaat vergelijkbaar in zijn werk als in Fallout 4, je zet modules neer en sluit deze op elkaar aan om jouw ultieme uitvalsbasis te maken. Dit is een nogal kostbare bedoening, dus reken er maar op dat je een flinke tijd moet spelen voordat je hier echt mee aan de slag kunt.
Je kunt naast je vaste metgezellen ook mensen met allerlei specifieke expertises inhuren om jouw schepen en outposts te bemannen, wat weer een heel nieuw gameplayelement oplevert. Zo kom je telkens weer nieuwe dingen tegen tijdens het spelen en wordt er telkens weer een klein beetje onthuld van wat Starfield echt allemaal inhoudt.
De werelden en variëteit die je tegenkomt in Starfield is enorm. Toch valt het op dat er wel erg veel Bethesda tropes langskomen. Uiteraard is er een cowboywereld/factie, een groepje religieuze fanatiekelingen en zijn er haves en have-nots in elke stad te vinden. Het is ergens jammer dat Bethesda voor veel bekende waardes heeft gekozen, zeker gezien er in sciencefiction zo veel bronnen zijn om inspiratie uit te putten die niet binnen het stramien vallen dat we al zo vaak zagen in hun eerdere titels.
Genoeg content om een universum te vullen
De main quest van Starfield houdt je wel een uur of dertig zoet en ik wil hier eigenlijk niet te veel over zeggen. Laat ik het erop houden dat het een aantal toffe sciencefiction concepten aanstipt, maar ook een paar dingen volledig laat liggen, waarvan ik hoopte dat ze er iets meer mee zouden doen. Een Bethesda RPG is natuurlijk meer dan alleen de hoofdquest, en zoals je gewend bent is er overal wel iets te doen. Dit wordt gelukkig overzichtelijk bijgehouden in je quest log, dus ook als je toevallig langs iemand liep die iets te vertellen had, kan je dit later terugvinden en de quest oppakken. De meeste sidequests en faction quests zijn absoluut de moeite van het uitvoeren waard, welke je ook kiest. Er zitten echt een paar heel toffe tussen die je niet wilt missen. Maar helaas doen de factions en quests ook uitzonderlijk bekend aan, alsof Bethesda vooral geput heeft uit haar eigen gamebibliotheek.
Na de main quest kan je door in een bijzondere New Game+, waarbij Bethesda best iets unieks doet. De verrassing wil ik niet verklappen, maar je hoeft je geen zorgen te maken dat je na het voltooien van de main quest klaar bent met Starfield. Je zou er zelfs voor kunnen kiezen om zaken als base- en shipbuilding voor de tweede playthrough over te laten, zonder dat dit echt problemen oplevert.
Geweldige voice acting en wisselvallige performance
De audio van Starfield verdient een speciale benoeming. Niet alleen de voice-acting is van uitzonderlijk hoog niveau, ook de muziek en het omgevingsgeluid dompelen je echt onder in de wereld. De muziek is stemmig en mysterieus, en nodigt uit om de wereld verder te verkennen. De personages die je tegenkomt worden door de uitstekende voice-acting echt tot leven gewekt, wat best een prestatie is, gezien het verder nogal houten klazen zijn.
Grafisch is Starfield een duidelijke verbetering ten opzichte van eerdere Creation engine titels, maar dat wil niet heel veel zeggen. De werelden en vooral de steden zien er prachtig uit, maar de personages zijn nog altijd niet heel levendig. Het is ook enorm afhankelijk van de omgeving of de andere personages er goed of verschrikkelijk uitzien. De game is sowieso best pittig om te draaien, wat ik niet direct verwacht had gezien de beperkingen die de engine oplegt. Textures en modellen zijn soms wat wisselvallig, hoewel ze duidelijk meer detail hebben dan Fallout 4 en 76, dus er is zeker sprake van een upgrade.
Starfield is onmiskenbaar een Bethesda RPG, met alle goede en slechte zaken die dit inhoudt. Ondanks dat er best wat op de game aan te merken valt, is Starfield een prestatie van formaat. De studio heeft een prachtig universum neergezet om te verkennen en ondanks dat je soms tegen de grenzen aanloopt, zal je je maar zelden vervelen. Overal is wat te zien en te beleven en dat kan in de komende jaren met updates en natuurlijk met behulp van de trouwe modding community alleen maar beter worden.
